حفظ تناسب در پیکره مدیریت ورزش کشور

از دیشب تاکنون بیشتر رسانه ها را مرور کردم . اکثر بالای مطالب , سوگنامه و افسوسنامه رفتن کارلوس کی روش بود . البته اون گروه معدود کارشناسان و اهالی فوتبال همیشه مخالف لی لی پوتی ،همانند اونی که به زمین خورد و تا خونه اش سینه خیزرفت ، همچنان ساز و دف مخالف میزدند و خواهند زد . ولی موضوع و همچنین مخاطب این یادداشت نود و هشت درصد مابقی است :

سوال مهم : چرا افسوس ؟!

چرااین اکثریت سوگوار ،  مسئولین ورزشی کشور را در حفظ تناسب اندام مدیریت ورزش حمایت نمی کنند و حداقل درجهت درک آنان تلاش نمی کنند !؟ مگر غیر از این است که  در کویر داشتن گلخانه تغییری در کویر بودن ایجاد نمیکند که میگوییم افسوس ؟

چرا از منظر مسئولین ورزش به کارلوس کی روش و امثال وی نگاه نمی کنیم ؟ کی روشی که به اندازه فوتبال ، مدیریت را میداند و در آن تسلط کافی و مهارت حرفه ای دارد .

مگر" مدیریت" برنامه ریزی و اداره و ساماندهی با حداقل منابع برای رسیدن به حداکثر بازدهی و اثربخشی نیست ؟ حتما قیاس کرده ایم که کیروش در استفاده از حداقل امکانات نمره قبولی گرفت ولی بسیاری از نیاکان ورزش ما با حداکثر منابع مردود! چرا برخی از مربیان داخلی که دیروز از ایویچ فقید - که پایه های نسل جدید دفاع ملی 98 مدیون اوست  - انتقاد میکردند و امروز نیز از کی روش و امثال ایشان ، فاصله نتیجه گیری شان در لیگ های داخلی  با تورنمنت های آسیایی شان اینقدر زیاد است ؟!! آیا مربیان صاحب نام و حرفه ای بین المللی به عنوان "ذره بین خطرناکی" که سوء مدیریت های مارا را آشکار می سازند دلهره آور و منتج به بهم زدن تناسب مدیریت ورزش می شوند ؟!

حرفه ای شدن و تحت سیستم درآمدن تیم ملی و بخش پرطرفدار ورزش کشور توسط کی روش با منابع اندک  در تقابل با حرفه ای نماهای پرحاشیه ، آیا برای تعادل ورزش کشور و عدم توازن آن خطرناک نیست ؟ باید قبول کنیم که دلهره آور و ترسناک است ...... و اگر از این چشم انداز مسئولان به آقای کی روش و توانایی های مدیریتی وی نگاه کنیم ، درمیابیم که وی برای پیکره ورزش ، مصداق یک عضو پیوندی است که در نهایت روزی روزگاری ، بدن سراسر بیمارفوتبال کشورمان ، آنرا پس خواهد زد . پس بیایید افسوس بخوریم ، ولی نه برای رفتن کارلوس کی روش که حتی اگر بماند هم  برای رفتن وی و جریحه دار کردن احساسات طر فدارانش مایه ای بیش از  رقم زدن یک نتیجه 7بر ی1 مشابه سال 98 تیم ملی مقابل آس رم نیاز نمی باشد  .

 پس حسرت  برای فاصله های سال نوری ما  بامدیریت روز ورزش و اصول " کی روشیزم " و افسوس نه  برای آنکه از فوتبال مان میرود که صد حیف برای آنانکه در فوتبال میمانند و در نهایت افسوس برای دایناسورهاو انقراض شان بدلیل عدم توانایی در وفاق و تطابق با تغییرات محیطی کره زمین ....